Groep dolfijnen in een voor de soort herkenbare formatie. Dit doen de ruw getande dolfijnen.
Hoe schat je het aantal dolfijnen en walvissen in een gebied? Hoe weet je of het permanente bewoners zijn of tijdelijke gasten? Hoe weet je of de groep die je ziet bestaat uit exemplaren die aan elkaar verwant zijn of niet? En hoe weet je of ze permanent als groep bij elkaar zijn of dat de samenstelling van zo een groep wisselend is? Er zijn zoveel vragen te beantwoorden. Het is niet eenvoudig de antwoorden te vinden in de 
uitgestrektheid van de oceaan. De dieren die je bestudeert komen immers slechts voor korte tijd aan de oppervlakte.
Elke rugvin van walvissen en dolfijnen is uniek. Mensen zijn gefascineerd door dolfijnen en walvissen, waarschijnlijk omdat ze ongrijpbaar zijn en omdat wij hun wereld niet gemakkelijk kunnen binnentreden. Deze fascinatie is duidelijk te merken, gezien de hoeveelheid mensen en organisaties die zich bezighouden met het bestuderen en observeren van deze zoogdieren. Onderzoeksorganen gebruiken verschillende methoden om walvisachtigen te bestuderen en vandaag waren wij in de gelegenheid tijdens hun foto-identificatiewerkzaamheden te filmen.
Met de zodiac afgeladen met foto en film apparatuur gaan we dagen op onderzoek op zee.
Het ging hier om grienden en tuimelaars. Net als de vingerafdrukken van mensen, is iedere rugvin van walvisachtigen uniek en kan met behulp van een gespecialiseerd computerprogramma vastgelegd worden. Elke rugvin van walvissen en dolfijnen is uniek. lichaamsdelen, zoals de afstand tussen de neus en de basis van de rugvin, uniek. Bovendien heeft elke dolfijn of walvis zijn eigen littekens, zoals beetwonden, krassen, of snijwonden ten gevolge van aanvaringen met schepen. Door de rugvinnen en littekens van elk dier binnen een groep te fotograferen en de locatie van de groep vast te leggen, het noteren van de moeders met kalf en het observeren van gedrag, kunnen onderzoekers veel informatie verzamelen.
Zoeken naar dolfijnen en dan schieten we naar voren om de juiste foto’s en film te maken
Die dag hebben we drie waarnemingen kunnen doen: twee van grienden en een van tuimelaars. SECAC Antonella Servidio en Cristina noteerden de coördinaten, telden de individuen, telden het aantal volwassen exemplaren, jonge dieren en kalveren; identificeerden de dominante stier, noteerden de observaties en fotografeerden ieder individu van zowel de rechter- als de linkerkant. Cristina manoeuvreerde behendig de RIB met de motor op lage snelheid of in de neutrale stand, om de dieren heen en op hun bewegingen anticiperend, zodat Antonella ze kon fotograferen. 
Ze bespraken de groep op zachte toon en bevestigden de informatie die ieder had verzameld. Al het werk werd met zo min mogelijk geluid gedaan, zodat de groep minimaal gestoord werd. Ze te zien werken was bijna zo interessant (maar niet helemaal) als het kijken naar de walvissen en de dolfijnen. Terwijl Antonella en Cristina volkomen in hun werk opgingen, moesten wij ons dwingen onze ogen van de dieren af te wenden en zelf aan het werk te gaan: Ernie moest filmen terwijl ik fotos moest maken en een gesprek met Antonella over hun activiteiten moest hebben.
Het fotograferen van dolfijnen is een hele uitdaging. Hun bewegingen zijn zo snel en aangezien ik nog niet veel ervaring heb is het moeilijk op de bewegingen te anticiperen. Bovendien bewegen ze op een woelige ondergrond, terwijl jezelf op een bewegend oppervlak staat, dat zich op zijn beurt ook weer op een woelige ondergrond bevindt. Probeer dan maar eens de camera stil te houden en de dolfijnen in beeld te houden!
Puber griend kan zijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en komt dichterbij de camera.
Aan het einde van deze expeditie kregen we nog een traktatie. Wanneer je de tijd neemt 
en de dieren niet achtervolgt heb je een grote kans dat ze naar je toe komen. Dan heb je de mooiste momenten. Het water was helder en kalm, tenminste in het begin, vandaar dat we gedurende de waarneming van de eerste groep grienden de walvissen duidelijk konden zien terwijl ze onder de boot doorzwommen. Ik leunde over de zijkant van de boot en hield onze kleine onderwatercamera in het water, mikkend op de voorbij zwemmende dieren. Het was maar afwachten of er een walvis op zou komen te staan of niet. Een van de kalveren kwam nieuwsgierig naar de camera; Het leek wel of de jonge walvis naar de camera keek en probeerde er achter te komen wat dat nu weer was.
Zijn moeder zorgde er al snel voor dat hij bij ons uit de buurt bleef en maakte dat hij haar volgde. Ze gleden samen weg, het kalf veilig onder zijn moeder’s buik, terwijl haar staartvin zachtjes zijn rug aanraakte. We waren heel blij met de kans om SECAC Antonella Servidio en Cristina Lorenzo tijdens hun onderzoekswerkzaamheden op het gebied van grienden en tuimelaars te mogen filmen.
